Archiwum listopad 2008

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
27	28	29	30	31	01	02
03	04	05	06	07	08	09
10	11	12	13	14	15	16
17	18	19	20	21	22	23
24	25	26	27	28	29	30

Szczęśliwego Nowego Roku 1978

Zza zamkniętych drzwi kościoła dobiegał radosny śpiew, obwieszczający światu zakończenie roku 1977. Wrota rozwarły się na oścież i na niewielki rynek wysypały się tłumy mieszkańców Spinner’s End. Roześmiane twarze dzieci i ich rodziców zebrały się pod dorodnym świerkiem przybranym w cukrowe laski i imbirowe ciastka, by jeszcze raz złożyć sobie noworoczne życzenia.

Tylko jedna osoba nie brała udziału w zabawach.

Młody, czarnowłosy mężczyzna zatrzymał się w cieniu ratusza. Obrzucił zebranych pogardliwym spojrzeniem, po czym odwrócił się na pięcie i ruszył szybko opustoszałą uliczką. Nie mógł się spóźnić na umówione spotkanie.

***

Nogi niosły ją same. Nie wiedziała dlaczego, ale łamanie zakazu Syriusza sprawiało jej dużą przyjemność. Mimo tego, że przemarzła do szpiku kości, pomysł wieczornego spaceru wydawał się jej tak samo wspaniały, jak w chwili, gdy przekroczyła próg swojego domu kilka godzin wcześniej. Znała te drogi na pamięć. Przynosiły jej spokój i ukojenie. Wydawało jej się nieprawdopodobne, by jakiekolwiek zło mogło się przedrzeć do tego urokliwego zakątka kraju.

Zatrzymała się na skraju miasteczka. W ciemnościach zaskrzypiała zardzewiała furtka. Gdzieś w pobliżu musiał znajdować się plac zabaw, na którym bawiła się w dzieciństwie. Zmrużyła oczy. Tyle wspomnień… To właśnie tutaj poznała Severusa. Wtedy jeszcze nie wiedziała, że jest czarownicą. Wtedy potrafiła się cieszyć każdym kolejnym dniem. Wtedy…

Poczuła silny ucisk w okolicy serca. Te czasy dawno minęły i już nigdy nie wrócą. Teraz wszystko jest o wiele trudniejsze. Teraz trzeba wybierać.

Przypomniała sobie stertę gazet leżących na kuchennym stole. Przez krótką chwilę zobaczyła przed oczami nagłówki na pierwszych stronach „Proroka Codziennego”: PANIKA WŚRÓD MUGOLI… WRÓG POLITYCZNY CZY ZWOLENNIK SAMI-WIECIE-KOGO?… CZYTO JUŻ KONIEC NASZEGO ŚWIATA?… DRUGI GRINDELWALD CZY RATUNEK DLA NACJI CZARODZIEJÓW?…

Taaak… Czekały ich teraz ciężkie dni próby. Wiedziała, że już niedługo społeczeństwo podzieli się na dwa wrogie obozy i trzeba będzie opowiedzieć się po którejś ze stron. Ona wybrała już dawno. Po raz pierwszy w życiu żałowała, że została zupełnie odcięta od świata magii. Czuła, że dzieje się coś bardzo ważnego, a ona nie może wziąć w tym udziału.

Westchnęła cicho i rozejrzała się wokoło. Dalsza droga wiązałaby się z ryzykiem nocnego włóczenia się po lesie. Sięgnęła do kieszeni, żeby wyciągnąć różdżkę.

- Lumos…

Wąski promień światła opadł łagodnie na ośnieżoną ścieżkę. Po obu jej stronach rosły wysokie świerki, których wierzchołki kołysały się lekko na wietrze. Zawahała się. A jeśli Syriusz miał rację? Jeśli coś złego czai się w pobliżu? Samotna podróż byłaby skrajną głupotą.

Nagle uświadomiła sobie, jak lekkomyślnie postąpiła. Gdyby coś jej się stało, nikt nie przyszedłby jej z pomocą na czas. Rodzice mieszkali od kilku dni u ciotki ojca, Petunia zaszyła się u Yvonne na całe święta, James i Remus siedzieli teraz w ciepłym dormitorium na drugim końcu kraju, a Syriusz… Syriusz ostrzegał ją. Prosił. Dlaczego go nie posłuchała? Powinna siedzieć teraz w domu przed kominkiem i popijać gorące kakao.

- Nox!

Blade światło zgasło, sprawiając, że pogrążyła się w ciemności.

Zawróciła.

Minęła zakręt. U stup wzgórza dostrzegła oświetlone Spinner’s End. W powietrzu unosił się cichy odgłos radosnych śpiewów. Gdzieś w oddali kościelny dzwon wybił godzinę dwunastą…

- Szczęśliwego Nowego Roku… - bąknęła sama do siebie.

Otuliła się szczelniej szalem, ukryła ręce w kieszeniach płaszcza i przyśpieszyła kroku.

Nigdy nie czuła się tak samotna. Żałowała, że nie została na święta w Hogwarcie. Mogłaby teraz grać z Remusem w zaczarowane szachy, czytać grube, magiczne księgi albo biegać po błoniach i cieszyć się ze świątecznej przerwy. Brakowało jej tych beztroskich chwil, które zdarzały się teraz coraz rzadziej. Tak dawno nie widziała zamku, swoich przyjaciół, olbrzymiego Hagrida i… tych pięknych, brązowych oczu.

Rozmarzyła się. Nigdy nie czuła czegoś podobnego do żadnego chłopaka. Obecność Jamesa i jego czułe, ciepłe spojrzenie działały jak narkotyk. Uzależniła się. Chciała, by był zawsze blisko niej, by na nią patrzył. Pragnęła być jedyną dziewczyną w jego życiu, choć doskonale wiedziała, że taki chłopak jak on musiał mieć ich na pęczki. I choć czasem wciąż próbowała sobie wmówić, że jest inaczej, musiała w końcu przyznać, że się zakochała. Co dzień wieczorem, gdy leżała w łóżku i wsłuchiwała się w ciszę, zastanawiała się, co on teraz robi, co czuje, czy on także myśli czasem o niej – o niepozornej Lily Evans, której nie dane było spotykać się jeszcze z żadnym mężczyzną.

Zatrzymała się gwałtownie. W oddali dostrzegła ciemny zarys piętrowego domu, do którego zmierzała. Na ganku paliła się oliwna lampka.

- Już są? – zdziwiła się Lily. – Myślałam, że przyjadą jutro wieczorem…

Przeskoczyła zgrabnie przez ogrodzenie i wspięła się szybko po schodach. Przez szparę między drzwiami a framugą przebłyskiwały wiązki światła. Drżącą ręką nacisnęła klamkę i pchnęła drzwi. Były otwarte.

Przedpokój zastała w takim stanie, w jakim go zostawiła. Pośrodku leżał bury dywan z owczej wełny, a na stojącym wieszaku wisiał jedynie beżowy płaszcz Petunii. Mosiężne lustro odbijało puste wnętrze ciemnego salonu.

- Jest tu kto? – zawołała z progu. – Mamo? Tato?

Odpowiedziało jej głuche echo.Weszła do środka i rozejrzała się w około. Nie zauważyła niczego, co wskazywać by mogło na obecność jakiegoś członka rodziny. A przeczcież tylko oni posiadali klucze…

I nagle uświadomiła sobie coś, co sprawiło, że serce podeszło jej do gardła. Na świecie istnieją istoty, które nie potrzebują kluczy, by dostać się do pomieszczenia.

- Cóż za spostrzeżenie – usłyszała drwiący głos za swoimi plecami.

Odwróciła się tak gwałtownie, że omal nie straciła równowagi.

W drzwiach stała wysoka postać w ciemnej, upiętej pelerynie. Czarna maska zakrywała drobną twarz kobiety. Oparła się niedbale o drzwi i założyła ręce na piersiach, nie spuszczając zimnego wzroku ze swojej ofiary. Tuż za nią stali dwaj potężnie zbudowani mężczyźni, trzymający w łapskach krótkie różdżki. Szerokie kaptury opadały im na oczy, uniemożliwiając Lily rozpoznanie napastników.

- A mówił, że jesteś taka bystra…- ciągnęła dalej kobieta przewracając oczami. – Zupełnie nie rozumiem, dlaczego Czarny Pan wybrał akurat ciebie. Pozostaje mi tylko wierzyć, że jak zwykle jest nieomylny… - Wykrzywiła usta w ironicznym uśmiechu.

– To będzie dziecinnie proste – zaskrzeczał mężczyzna stojący po prawej stronie. – Nie wyciągnęła nawet różdżki.

Lily dopiero teraz zdała sobie sprawę, że nie zachowuje się tak, jak przystało na czarownicę. Od kilku minut stała nieruchomo, wpatrując się przerażonym wzrokiem w trójkę napastników. Jej różdżka spoczywała spokojnie w tylnej kieszeni dżinsów.

Sięgnęła po nią machinalnie. Przez krótką chwilę zacisnęła palce na jej trzonie, ale drewienko poruszyło się niespokojnie i wyśliznęło z rąk właścicielki. Lily obserwowała, jak jej jedyna broń przelatuje obok niej i z gracją opada na wyciągniętą dłoń drugiego mężczyzny.

- Taaa… - roześmiał się głośno. – To będzie niczym wyrwanie dziecku lizaka.

Paraliż, wywołany strachem, powoli ustępował i mózg Lily zaczął pracować na zwiększonych obrotach. Nie wiedziała jak Syriuszowi udało się przewidzieć to, że może być w niebezpieczeństwie, ale rada z pozostaniem w domu była chybiona. Szanse na ucieczkę malały z każdą chwilą. Była pewna, że jej „goście” odpowiednio zabezpieczyli okna i tylne drzwi. Jedyną szansą było odzyskanie różdżki, która spoczywała teraz w jednej z kieszeni czarnego płaszcza. Zdobycie jej, teleportacja i podróż siecią Fiuu były niemalże tak niemożliwe, jak pojawienie się teraz pomocy z zewnątrz. Utknęła w sytuacji bez wyjścia.

- Czego chcecie? – zapytała, starając się opanować głos.

- My? Och, nie… NAS w ogóle nie interesujesz – powiedziała kobieta, przeciągając sylaby. – TY interesujesz wyłącznie naszego Pana, który ma co do ciebie pewne zamiary. Będziesz jego… zabawką.

Jej głośny śmiech potoczył się echem po holu.

- Taa… - przytaknął jej towarzysz. – Pójdziesz z nami…

- … albo zawleczemy cię siłą – dokończyła czarownica.

Cała trójka wyciągnęła przed siebie różdżki i poruszyła się gwałtownie do przodu.

Lily zrobiła to instynktownie. Odwróciła się na pięcie i w pełnym biegu pokonała odległość dzielącą ją od schodów. Zanim ktokolwiek zdążył zareagować, była już na piętrze. Nie wiedziała dlaczego to robi, ale musiała się ukryć przed napastnikami. Jedynym bezpiecznym miejscem wydał się jej własny pokój.

Wpadła jak burza do swojej sypialni i zatrzasnęła drzwi. Ostatkiem sił pchnęła staroświecką komodę, by je zabarykadować. Opadła całym ciężarem na półkę. Wiedziała, że ta przeszkoda jest niczym w starciu z różdżką. Za chwilę trzy zamaskowane postacie wtargną do pomieszczenia, a ona nie będzie miała dokąd uciec.

Usłyszała szybkie kroki tuż za drzwiami. Ktoś natarł na nie z drugiej strony.

- Zabarykadowała je od środka – prychnął głos z zewnątrz. – Wydaje jej się, że w ten sposób nas powstrzyma.

- Nie gadaj, tylko je wysadź, idioto – warknęła kobieta.

- Odsuńcie się! Confringo!

Potężna eksplozja wstrząsnęła całym domem. Siła uderzenia była tak wielka, że odrzuciła Lily do tyłu. Wpadła z ogromną prędkością na ścianę. Gdzieś obok rozległ się dźwięk tłuczonego szkła.

Ostatnią rzeczą, którą zapamiętała, była para dużych, brązowych oczu...

***

- Zastaw mnie! Puszczaj!

Miotał się w miejscu, próbując wyrwać się mocnego uścisku kobiety.

- Bądź rozsądny, James! – warknęła. – Oni chcą ciebie, nie tej dziewczyny! Jeśli teraz tam pójdziesz, oboje spotkamy się na cmentarzu!

Przestał się szarpać i utkwił w matce mordercze spojrzenie.

- Więc o to ci chodzi, tak? – szepnął. – Byłabyś w stanie poświęcić niewinną dziewczynę, żeby ratować swoją skórę?

Skrzywiła się.

- Nie! Byłabym w stanie poświęcić niewinną dziewczynę, żeby ratować swoje dziecko! – warknęła.

Stali naprzeciw siebie i piorunowali się wzajemnie spojrzeniami. Oboje walczyli o najcenniejszą rzecz w swoim życiu i żadne nie chciało ustąpić.

- Co chcesz teraz zdziałać? – powiedziała Dorea Potter, starając się uspokoić drżenie głosu. – Dziewczyna jest teraz w Świętym Mungu, są przy niej przyjaciele...

- Nie ma przy niej MNIE! – warknął. – Nie rozumiesz? To wszystko moja wina. Gdybym nie odpisał na jej pierwszy list, to...

Głos utkwił mu w gardle. Oparł się plecami o zimną, kamienną ścianę i ukrył twarz w dłoniach.

- Prędzej czy później i tak dowiedzieli by się, że jest dla ciebie ważna – powiedziała cicho kobieta. - Wolałbyś widzieć na jej miejscu Syriusza? A może któregoś z pozostałych uczniów Hogwartu? Te potwory wiedzą, jaka jest nasza słabość. Ludzie uczciwi nigdy nie poświęcą niewinnych, by ratować siebie... – Spojrzała na niego z czułością. – Wiesz, że zrobiłabym dla ciebie wszystko.

Podniósł wzrok, by spojrzeć w jej twarz.

- Wiem – przyznał. – Ale coraz częściej zaczynam myśleć, że JA poświęciłbym wszystko dla niej...

Czarownica uśmiechnęła się smutno.

- Zrobiłeś dla tej dziewczyny więcej, niż mogłaby się spodziewać... – powiedziała dobitnie. – Gdybyś nie zdążył na czas, pewnie teraz byłaby w łapach tych zdrajców, a wraz z nią twoja i moja wolność... może nawet życie.

- Naprawdę myślisz, że to wszystko po to, by uchwycić ciebie?

- Tak. I właśnie dlatego proszę cię, byś pozostał w Sokolim Gnieździe. Tutaj cię nie znajdą.

Prychnął pogardliwie.

- Nie patrz tak na mnie – mruknęła z wyrzutem. – Jeśli jedynym sposobem, żeby cię uchronić przed tymi ludźmi, jest uwięzienie cię we własnej posiadłości, to jestem gotowa cię tu zamknąć!

***

Otworzyła oczy.

Sala była niewielka. Wszechobecna biel zdawała się przenikać przez wszystkie przedmioty znajdujące się w pomieszczeniu. Przez przestronne okno wlewały się strumienie słonecznego światła.

Odwróciła powoli głowę. Pod ścianą, na niskich, drewnianych krzesłach, siedzieli trzej młodzi mężczyźni. Tej nocy każdy z nich stracił swoją sowę.

Jest taki PROWINCJONALNY lokal w samym centrum wielkiego miasta. Jest w nim pianino. Uderzam czasem w klawisze i sprawdzam, dokąd mnie fantazja i technika zaprowadzą, dwie niepokorne. A czasem sprawdzam, czym tym razem będzie smakowała czekolada. Gęsta i gorąca. A śmietana jest za każdym razem inna. Więc czasem jest śnieżnie, czasem trochę kałużowo, a czasem po prostu nostalgicznie. Lub usypiająco. Zaraz za tym lokalem jest bardzo zacne miejsce, gdzie sprzedają książki. Chociaż właściwie to stwierdzenie nie oddaje istoty tego miejsca - sprzedają 2 osoby, kupują naraz też nie więcej niż 2, a reszta w stosunku nieproporcjonalnym dzieli się na chodzących, czytających i przeglądających. Zbiór śmiejących się ma wyłącznie elementy wspólne z powyższymi. Ot, np. z pozbiorem "...limeryki plugawe" w zbiorze "czytający...". Tak, matematyka jest obecna w każdej dziedzinie życia, czego nie potępiam, ani też nie usprawiedliwiam. A historia to przedział od minus nieskończoności (zamknięty, jeśli da się zamknąć przedział na nieskończoności) do zera (otwarty). Copyright by Wolny Myśliciel.
*
"Jest opętanie, taniec i granie". Są nocne spacery. Są zagadki. Są buty. Jest przytup. Jest poczucie absurdu i jest uczone rozróżnienie między absurdem a groteską. Jest synekdocha, odmiana metonimii, odmiany metafory. "Nie ma jasności, ale są przebłyski".
*
Są zagadki, powtarzam zaprawdę. Jeśli chcecie - pobawcie się ze mną. Jakie piosenki cytuję? Tylko dobre.

Layla (14:28)

2 uśmiechy

02 września 2008

Dzień mniej słynny, pozostawiam do rozstrzygnięcia, czy bardziej obłąkany.
*
Idąc do szkoły, mijam na ulicy L. robotnika, który maluje ścianę budynku. Siedzi na czymś, co na pierwszy rzut oka przypomina mi poduszkę, którą kładę sobie na krześle, kiedy gram na pianinie. Wracając ze szkoły 8 godzin później, widzę tego samego mężczyznę, który właśnie kończy pracę, odkłada pędzel i "poduszkę". Zastanawiam się nad bardzo prostymi sprawami: które z nas lepiej spędziło te 8 godzin? kto jest bardziej zmęczony? kto bardziej zadowolony? kto znajduje więcej sensu, w tym co robił?
*
"Idąc do szkoły..." Tak łatwo przyszło mi napisanie tej frazy. Tak łatwo nie gra się nawet fraz etiudy. Ale ani w jednym, ani w drugim przypadku z reguły nie pyta się o to, o co się powinno zapytać: a dlaczego właśnie tak? a może inaczej byłoby lepiej? Może lepiej by było stać na Kopcu i patrzeć mężnie w straszną i wysoką dal? Może lepiej przekraczać potoki i siebie na górskim szlaku? Może lepiej gdzieś w cieniu rozkoszować się słońcem i, dajmy na to, smakowitą lekturą?
*
Pewien uczeń mojej słynnej szkoły, zwolniony ze szkoły celem nauki na konkurs szumnie zwany olimpiadą (w historii: olimpiada = okres czasu pomiędzy kolejnymi igrzyskami), został znaleziony w godzinach nauki szkolnej na Wawelu, z wysublimowaną lekturą w jednej ręce i puszką piwa w drugiej.
*
Co rusz chodzą mi po głowie jak nie natarczywe piosenki, to natarczywe rytmy. Po rękach chodzą mi kolejne uderzenia pulsu, a po tych częściach mózgu, które są odpowiedzialne za mowę, sylaby rytmiczne. Ciszy! Ciszy! Cicho-sza!

Layla (21:29)

3 uśmiechy

01 września 2008

34 (Requiem dla Lawiny)

Noszę się z zamiarem napisania tego skromnego nekrologu już od dawna, dlatego wbrew dacie to od niego zacznę ten "odcinek". Bohaterem, a raczej bohaterką, jest Lawina (wbrew pięknej, symbolicznej nazwie raczej nie powalająca ani nie porywająca) - sklep odzieżowy znany z widzenia każdemu, a z autopsji każdej przejeżdżającej/-emu choć czasem ulicą Karmelicką. Też byłam swego czasu dość częstym gościem w tym sklepie i mam do niego pewien sentyment ze względu na pewien rys szczególny - z każdą rzeczą, którą tam kupiłam, coś było nie tak. A to guzik się odrywał, a to coś się pruło, a to traciło kolor w praniu... W każdym bądź razie w lipcu Lawina zniknęła z lokalu przy Karmelickiej, a jej miejsce zajął sklep obuwniczy Kulig. Nie zdołał jednak zatrzeć wszystkich śladów po poprzedniczce - nad nową witryną, w ścianie kamienicy, pozostał pretensjonalny, niebiesko-różowy szyld z napisem "Lawina" - niczym dodekafoniczne requiem dla marnego sklepu.
*
Dzień słynny pierwszy września. (Pierwsze pytanie konkursowe: czyj utwór i o jakim tytule został właśnie sparafrazowany?) A zatem - wszyscy wkładamy szkolne apaszki (a raczej: wszystkie; wszyscy rodzaju męskiego + ta bardziej zbuntowana część żeńskiego wkładają krawaty). Do torebek. Wieczorem kładziemy jest z powrotem do szafy z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku. Z tym samym poczuciem pozbywamy się z ulgą nienagannie białych bluzek, w których nie można nic normalnego zjeść, bo się pobrudzą, nie można ich też przewiązać w pasie jak normalnej bluzy; eleganckich butów, które dodają nam chyba nawet więcej lat niż odcisków i czarnych spódnic, względnie sukienek, w których wyglądamy jak księgowe. A i tak potem będzie tylko gorzej, jak to się pocieszamy w przypływie humoru czarnego jak nasze stroje.
*
Włączam radio, bo jakoś nieswojo czuję się z ciszą, nawet jeśli to jest cisza przejeżdżających samochodów albo cisza autobusowych rozmów, która przebija się przez głosy płynące ze słuchawek. Chyba i lepiej, bo jakiś ekspert od UE i jej kontaktów z Gruzją, który dowodzi, że posiadanie jedynie 4 rodzajów wiz jest dowodem nieskutecznej polityki, wygłasza na antenie sentencję, że "diabeł śpi w szczegółach". Pozwolę sobie dodać od siebie, że pewnie śpi tam, gdzie jakiś inny diabeł mówi mu "dobranoc"...
*
Szkoda, że nie mam się dziś z kim ścigać na ulotki, bo prowadzę już 10:0... W innych sportach też radzę sobie dziś nienajgorzej: sprint do autobusu (w butach, delikatnie mówiąc, utrudniających), podnoszenie ciężarów na dużych odległościach (lektury, lektury... Sienkiewicz to był megaloman!)...
*
Dwóch wrednych zawiązało dziś koalicję przeciwko mnie: zdrowy rozsądek i ból brzucha. To na zmianę, to w duecie, pokrzykują na mnie: Nie zmieścisz się w tą sukienkę! Nie wychodź na dwór z mokrymi włosami! Nie wydawaj pieniędzy! Wracaj do domu! - I tak dalej. Czuję też, jak ciągną mnie za łokieć, kiedy przymierzam bluzki, porównuję kolory szalików albo przeglądam bransoletki. Skutecznie odbierają mi radość zakupów, zupełnie, jakby była nierozerwalnie związana z wakacjami. Udaje mi się przełamać tę koalicję zażartych wrogów dopiero pod wieczór, a przy tym piekę dwie pieczenie na jednym ogniu, bo co prawda tracę pieniądze, ale zyskuję ciekawą, sympatyczną rozmowę i, co ważniejsze, poczucie, że potrafię nawiązywać takowe.
*
Barańczak w świetnym eseju pt. "Tablica z Macondo" zaproponował wykorzystanie 6 liter na tzw. vanity plate (w wolnym tłumaczeniu indywidualna samochodowa tablica rejestracyjna) na napis "ON JEST". Po kolejnej porcji Monty Pythona poszerzam o rozwalający mnie, tu akurat wyrwany z kontekstu, cytat: "Bóg istnieje przewagą dwóch sprowadzeń do parteru do jednej pasywności".
Nie dajmy się sprowadzić do parteru biało-czarnym ubraniom i biało-czarnym książkom. Nie proponuję nierealnej euforii, a raczej coś w stylu fragmentu piosenki (drugie pytanie konkursowe: co to za piosenka, kto ją wykonuje): "Krok za krokiem, krok za krokiem niesie cię pozytywna myśl, że nie jest źle, że to wszystko ma jakiś sens..."

Layla (21:02)

2 uśmiechy

09 lipca 2008

33 (Wszystko jest poezją)

Zycie jest za krótkie, żeby można było cokolwiek robić byle jak, w którymkolwiek momencie życia nie angażować w przeżywanie go wszystkimi siłami zmysłów i umysłu. Dlatego staram się wszędzie dostrzegać szczegóły - wymowne, piękne, kolorowe, jak zaskakująca przyprawa w dobrym daniu.
Mówi się o "magii chwili", "magii zachodu słońca" i tak dalej. Ja w swoim słowniku zastąpiłam słowo "magia" słowem "poezja". Dlaczego? Bo magia to tylko cudowna odmiana istniejącego, "normalnego" świata. A więc zanegowanie cudowności w normalności. A poezja oznacza odnajdowanie cudowności we wszystkim, co nas spotyka i otacza, bez konieczności brutalnego ingerowania w to. Poezją jest i pogoda słoneczna, i deszczowa, i radość, i smutek. Należy jednak koniecznie zauważyć, że nie wszystkich antynomii to dotyczy. Są takie, gdzie uznanie jednego bieguna za poezję, neguje poezję w drugim. Tak jest z miłością i nienawiścią, z pokojem i gniewem, z dobrym i złem. Skoro jedne próbuje drugie wyniszczyć, to jak może to być poezja? A z poezją samotności jest już tak skomplikowanie, że ja się nie podejmuję wytłumaczyć. Może uda się za kolejne 17 lat samotności i prawie-samotności i samotności-udającej-że-nią-nie-jest i wielu jeszcze innych jej odcieni...
Wszystko jest poezją - napisał Edward Stachura. (Czytałam raz tę jego książkę w zatłoczonym autobusie, wciśnięta między gościa z olbrzymim plecakiem, a parę - dwoje osób głupio, tanio, bez sensu niby że zakochanych. Zastanowiło mnie, z której strony grozi mi większe niebezpieczeństwo...) A ja tę prawdę wchłonęłam w siebie jak brakujący fragment układanki, śląc metafizyczne pokłony człowiekowi, które dodaje mi odwagi, by żyć z fantazją.
Tak więc wszystko jest poezją. Poezją są powoje w pszenicy - że akurat różowawe, a nie białe, jak te w dżungli traw. Poezją są motyle uciekające przed śmiercią z frazeologicznych rąk kół mojego roweru. Poezją jest trawa tak rozjeżdżona upartym ćwiczeniem jednego i tego samego zakrętu za kierownicą niebieskiego cinquecento, że aż pachnąca. Poezją są dwa białe bociany na świeżo skoszonej przez traktor trawie. Poezją są łaciate drogi w "okolicach lęgowych" mojej rodziny. Poezją jest zakurzony, zapajęczyniony kufer z książkami i zeszytami sprzed bez mała 40 lat. Poezją jest wyganianie szpaków z czereśni za pomocą uderzania ciężkimi paletkami o podeszwy. "No, szpaki, wyłazić, skończył się dzień dziecka!" "Chyba dzień szpaka" - poprawia mnie Gabrysia. "Słusznie!" Odchodzimy spod czereśni, a szpaki z powrotem. "Zaraz znowu się zacznie dzień szpaka..."

Layla (09:23)

4 uśmiechy

22 czerwca 2008

W sobotni poranek facet - typowy zbieracz makulatury - pcha wannę. To nastraja filozoficznie, nie żartuję. Dopiero teraz kojarzy mi się ta scena z jedną z piosenek Raz Dwa Trzy (Cztery), uwaga cytuję "policjanci w Paryżu pchają furgonetkę" koniec cytatu. Ale jednak ten mój facet z wanną ma inny ciężar gatunkowy. Krakowski.
*
Kiedy indziej, w tym samym pejzażu mojej okolicy, z którym coraz mniej kojarzy się inny przymiotnik niż "rozkopany", a raczej z tego pejzażu, z przeciwnej strony ulicy, stojąc na przystanku (a może siedząc? a może z książką? a może wszystko naraz?), słyszę robotnika podśpiewującego: "Jożin z bażin..."
*
Czerwiec - ciekawy czas. Nauczyciele zabierają uczniów do kawiarni i jeszcze płacą rachunki. To daje podwójną satysfakcję i niepozbawione jest uroku. Gdy dodamy do tego nazwy lokali - Czarodziej i Pod Pretekstem - robi się jeszcze ciekawiej. A jeszcze kiedy rozmawiamy po angielsku...
*
Miło też nacieszyć się wakacyjnym już odwróceniem porządków. Już nie "czytam, więc nie mogę zasnąć", tylko "nie mogę zasnąć, więc się uczę". Już ja Ci pokażę, Ty głupi systemie edukacji, a tfu! Bez Ciebie zajdę o wiele dalej!
*
Jeże nocą. Lubię widywać jeże nocą. Byle nie rozjechane i nie na autostradzie. Na środku mojego trawnika - mogą być. W wydeptanej przezeń ścieżce w trawach koło mojego osiedla - mogą być. Koło ulicy - strach trochę. Ciężko by było wziąć Was do ręki i przenieść jak ślimaki...

hapalop

Strona główna

Archiwum

Kalendarz

Księga gości

Archiwum listopad 2008

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
27	28	29	30	31	01	02
03	04	05	06	07	08	09
10	11	12	13	14	15	16
17	18	19	20	21	22	23
24	25	26	27	28	29	30

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
27	28	29	30	31	01	02
03	04	05	06	07	08	09
10	11	12	13	14	15	16
17	18	19	20	21	22	23
24	25	26	27	28	29	30

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
27	28	29	30	31	01	02
03	04	05	06	07	08	09
10	11	12	13	14	15	16
17	18	19	20	21	22	23
24	25	26	27	28	29	30